Γειά σας μικροί και μεγάλοι Ρομποτέχνες!
Στη σημερινή δραστηριότητα, θα μιλήσουμε για ένα συναίσθημα αρκετά συχνό τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά, τον θυμό!
Όπως θυμώνουν όλοι οι άνθρωποι, έτσι πολλές φορές θυμώνουν και τα παιδιά. Συχνά, ο θυμός αποτελεί άμυνα σε άλλα συναισθήματα, όπως ο φόβος, η απογοήτευση, η ζήλια, ο πόνος κλπ.
Δε χρειάζεται πανικός! Όλα τα συναισθήματα είναι ανθρώπινα και χρήσιμα! Είναι, λοιπόν, μείζονος σημασίας να προσπαθούμε να τα κατανοούμε και να τα αποδεχόμαστε!
Ας ξεκινήσουμε!
Δραστηριότητα 1η:
«Ο κύκλος του Θυμού»
Αφού παρακολουθήσουμε το ακόλουθο βίντεο: Ο κύκλος του Θυμού, συζητάμε με τα παιδιά:
- Τι πιστεύεις πως συνέβη στο συγκεκριμένο βίντεο;
- Πώς ένιωθαν οι πρωταγωνιστές;
- Γιατί ένιωθαν έτσι;
- Πώς εξέφραζαν τα συναισθήματά τους;
- Έχεις νιώσει ποτέ έτσι;
- Τι έκανες τότε;
Ορμώμενοι από τις απαντήσεις των παιδιών, μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση κάνοντας ακόμη περισσότερες ερωτήσεις, ειδάλλως συνεχίζουμε στην επόμενη δραστηριότητα.
Δραστηριότητα 2η:
«Θυμώνω όταν…»
Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε τις καταστάσεις που μας προκαλούν θυμό, ώστε να τις κατανοήσουμε πιο εύκολα. Έτσι, μπορούμε μαζί με το παιδί να τις συζητήσουμε και τις καταγράψουμε με την παρακάτω δραστηριότητα.
Τι θα χρειαστώ:
- Χαρτόνι (ή και χαρτί) μεγάλο
- Μαρκαδόρο
Οδηγίες:
- Στο κέντρο του χαρτονιού, ζωγραφίζουμε ένα πρόσωπο χωρίς να προσθέσουμε τα χαρακτηριστικά του.
- Ζητάμε από το παιδί να σχεδιάσει τα χαρακτηριστικά εκείνα που πιστεύει πως έχει ένας άνθρωπος όταν είναι θυμωμένος.
- Έπειτα, συζητάμε με το παιδί για τις καταστάσεις που μπορούν να μας κάνουν να θυμώσουμε πολύ. Μπορούμε να ξεκινήσουμε κι εμείς οι ίδιοι λέγοντας «Θυμώνω όταν…».
- Τις καταστάσεις που αναφέρει το παιδί τις καταγράφουμε γύρω από το θυμωμένο πρόσωπο.
- Εάν το παιδί δε μπορεί να σκεφτεί κάποια άλλη κατάσταση, το βοηθάμε αναφέροντας δικές μας εμπειρίες.
Δραστηριότητα 3η:
«Η μουντζούρα του Θυμού!»
Αφού, λοιπόν, αναφερθήκαμε στο πώς αντιδράμε όταν νιώθουμε θυμό και απαριθμήσαμε τις καταστάσεις που μας προκαλούν αυτό το συναίσθημα, πάμε να βρούμε και τρόπους διαχείρισης αυτού του θυμού!
Τι θα χρειαστώ:
- Χαρτί Α4
- Μαρκαδόρους πολύχρωμους
Οδηγίες:
- Ζητώ από το παιδί να σχηματίσει με έναν μαύρο μαρκαδόρο μια μεγάλη (όσο μεγάλη θέλει) μουντζούρα.
- Αυτή η μουντζούρα θα είναι το συναίσθημα που νιώθουμε όταν θυμώνουμε.
- Έπειτα, ρωτάμε το παιδί με ποιους τρόπους πιστεύει πως θα μπορούσαμε να ηρεμήσουμε τον θυμό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή.
- Μερικοί ενδεικτικοί τρόποι είναι: να ακούσουμε μουσική, να πάμε μια βόλτα, να κλάψουμε, να μείνουμε για λίγο μόνοι μας, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να χορέψουμε, να παίξουμε με το παιχνίδι μας, να πάρουμε μια ανάσα και να μετρήσουμε έως το 10, να μιλήσουμε σε κάποιον κοντινό μας για τις ανησυχίες μας και πολλοί πολλοί άλλοι.
- Κάθε φορά που το παιδί προτείνει κάποιον τρόπο αντιμετώπισης του θυμού, θα πρέπει να ζωγραφίζει με ένα διαφορετικό χρώμα το εσωτερικό της μουντζούρας όπως στην παρακάτω εικόνα.
- Όταν η μουντζούρα μας γίνει πολύχρωμη, έχουμε πια νικήσει τον θυμό μας!
Βιβλιοπρόταση!
Ένα εξαιρετικό βιβλίο που μας δίνει την αφορμή να μιλήσουμε στα παιδιά για το συναίσθημα του θυμού είναι «Ο μεγάλος θυμός» της Μιρέιγ ντ’ Αλλανσέ. Παρακάτω παρατίθεται η περίληψή του:
Ο μικρός Μάριος επιστρέφει σπίτι του μετά από μία άσχημη μέρα. Είναι πολύ θυμωμένος και ξεσπάει σε ό,τι και όποιον βρει μπροστά του. Ο πατέρας του τον στέλνει στο δωμάτιό του μέχρι να ηρεμήσει. Εκεί, ο Μάριος βιώνει τον θυμό του κι αφού τον …αντιμετωπίσει, γαληνεμένος πια, επιστέφει στο σαλόνι. Πολύ ευρηματικά, η συγγραφέας απεικονίζει τον θυμό ως ένα κόκκινο τέρας που βγαίνει μέσα από τον θυμωμένο ήρωα και καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του. Η απεικόνιση του θυμού ως ξεχωριστής οντότητας απενοχοποιεί τον ήρωα (και κατ’ επέκταση το παιδί αναγνώστη) από τα «κατορθώματα» του θυμού του, χωρίς όμως να αποσιωπά την σχέση αίτιου-αιτιατού μεταξύ τους, όπως υποδηλώνει και η εικονογράφηση με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο. Ωστόσο, το κόκκινο τέρας δεν δρα ανεξέλεγκτα ούτε εντελώς αυτόνομα: όταν ο Μάριος κρίνει τις πράξεις του θυμού του ανεπιθύμητες, έχει τη δύναμη να τον εξουδετερώσει. Η συγγραφέας δεν αναζητά τα αίτια του θυμού του παιδιού, δεν τα αξιολογεί, δεν το ενοχοποιεί. Χωρίς ηθικοπλαστική διάθεση, αναγνωρίζει απλά τον θυμό ως μία φυσιολογική συναισθηματική κατάσταση (δυσάρεστη και σε αυτόν που τον βιώνει και σε αυτόν που τον υφίσταται). Και υπογραμμίζει την ανάγκη ύπαρξης ορίων για αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και αρμονική συνύπαρξη με τους άλλους. Παράλληλα, η ιστορία του Μεγάλου θυμού απηχεί ενδιαφέρουσες (μοντέρνες, νεωτερικές) αντιλήψεις σχετικά με την παιδική ηλικία, τους ρόλους των γονέων στις σύγχρονες οικογένειες (στο σπίτι τον περιμένει ο πατέρας), τις σχέσεις παιδιών-ενηλίκων. Το βιβλίο ξεχωρίζει ακόμη για την αμεσότητα του κειμένου και την πολύ επιτυχημένη απεικόνιση των σταδιακών αλλαγών των συναισθημάτων τόσο του ήρωα όσο και του κόκκινου τέρατος.
Να θυμάστε πως ΟΛΑ τα συναισθήματα είναι αποδεκτά!
Καλή συνέχεια και πολλή αγάπη από την Ρομποτεχνία!
Πηγές: